“İstemiyorum,” diye kesin bir dille reddetti Kaichen.
“Araştırmada özenle işbirliği yapacağım,” diye ısrar ettim.
“Bu zaten söz verdiğiniz bir şey.”
“Oh… o zaman…” Söyleyecek bir şeyler aradım. “Eğer beni öğrenciniz olarak kabul ederseniz, her şeyi yaparım!”
“Sizi Acrab’dan çıkarmamı istediğinizde bunu da söylemiştiniz.”
“Hayır! Dur! Ben…” Endişeyle dudaklarımı ısırırken başımı kaldırdım, sunabileceğim bir şey var mı diye beynimi zorluyordum. “Temizliği, çamaşırları ben hallederim. Yemek de yaparım. Evin tüm işlerini ben yapacağım, böylece araştırmanız dışında başka bir şeye odaklanmanıza gerek kalmayacak. Bana her gün ders vermek zorunda bile değilsiniz, sadece bazı günler. Eğer kara büyü kitabınızı ödünç verirseniz, her şeyi kendi başıma öğreneceğim ve sadece sorunlarım olduğunda size yaklaşacağım. Söz veriyorum!”
“Sizden bana pek çok şey öğretmenizi istemeyeceğim. Sadece temel büyüleri öğretebilirsiniz. Yemin ederim sizi rahatsız etmem!” Kaichen gibi en büyük büyücü olma niyetinde değildim, bu yüzden belli başlı durumlarda kendimi korumak için farklı temel büyü türlerini öğrenmek benim için yeterliydi. “İyi bir aşçı olduğumu biliyorsunuz. Buraya gelirken pişirdiğim yemekleri afiyetle yemiştiniz. Ve her şeyin düzenli ve temiz olmasını sevdiğinizi biliyorum. Söz veriyorum yemek pişireceğim, temizlik yapacağım ve tüm çamaşırları yıkayacağım. Hiçbir yerde toz zerresi bile bulamayacaksınız.”
“Delirdiniz mi? Bunların nasıl yapıldığını biliyor musunuz ki?”
“Evet, biliyorum! Çok zamanım olduğunu unutuyorsunuz. Koskoca yüz yıl! Her şeyi öğrendim!” Israr ettim, “Bir sekreteriniz olsa hoş olmaz mıydı? Sevdiğiniz o tatlıları yapabilirim! Acrab’ın, en büyük zanaatkârların yaşadığı bir yer olduğunu biliyorsunuz, değil mi?”
Kaichen’in kaşları çatılmış gibiydi. Belki benim yemeklerimi düşünüyordu, belki de kaç tane tatlı yapabileceğimi. Nihayet, altın rengi gözleri yön değiştirdi ve bana dikildi. Bakışları soru ve kafa karışıklığı doluydu. Niyetimin ne olduğunu anlamaya çalışıyordu.
Umarım yüzümdeki içtenliği görmüştür. Yalan söylemiyordum. Büyü öğrenmek için yanıp tutuşuyordum ve karşılığında her şeyi yapardım. Hem, zaman büyüsünü bozduğu ve beni özgür bıraktığı için ona son derece minnettardım. O, planımın ilk adımıydı. Yüz yıldır beklediğim kişiydi. Yemek, çamaşır ve temizlik işlerini sorunsuzca yapmaya hazırdım.
Ancak, şimdiye kadar tek bir öğrencisi bile olmamış birinden beklendiği gibi, kesin bir dille reddetti. “Yine de istemiyorum.”
Benden hoşlanmadığı için mi? Yoksa genel olarak bir öğrencisi olmasından mı hoşlanmıyor? Fakat Kaichen’in çelişkili yüz ifadesini görmek, hâlâ bir şansım olduğunu anlamamı sağladı. “O halde geçici bir öğrenciye ne dersiniz?”
“Ne? Böyle bir şeyi neden kabul edeyim?”
“Çünkü öğrenciniz olmak istiyorum.”
“Sizi buraya sadece yasak büyü araştırmamın konusu olarak getirdim. Birdenbire öğrencim olmak istemeniz bir anlam ifade etmiyor.”
“Kafa karıştırıcı bir durum yok. Bunu, eğitmek istediğiniz birinin büyü yeteneğinin beklenmedik bir keşfi olarak kabul edin.”
“Yirmi iki yaşında, küçük bir kız bile sayılmazsınız. Genellikle öğretmenler genç öğrenciler ararlar.”
“İş büyüye gelince, kalbimde hâlâ küçük bir kız çocuğuyum,” diye takıldım. Kaichen benimle dalga geçmedi. Yavaşça ayağa kalktım. “Beni sadece ‘geçici’ bir öğrenci olarak düşünün. Her şeyi bir öğrencinin yaptığı gibi yapacağım, sonra bana öğretmeye devam etmek isteyip istemediğinize karar verirsiniz.”
Kaichen, yatak odasına bağlı küçük çalışma odasına doğru yürüdü ve elinde bir kitapla geri döndü. Kısa bir iç çekişle bana uzattı. “Büyülü iksirler yapmakla ilgili temel bir büyü kitabı.”
“Teşekkür ederim!” Rahatlamış bir halde güldüm.
Kaichen arkasını döndü. “O halde lütfen gidin.”
“Evet! Elbette! Akşam yemeğini hazırlayacağım.”
“Gerek yok.”
“Hayır! Beni geçici öğrenciniz olarak kabul ettiniz. Elbette yapmalıyım! Lezzetli bir şeyler hazırlayacağım. Öyleyse öğretmenim, lütfen biraz dinlenin!”
Ona ‘öğretmenim’ dedikten sonra, fikrini değiştirmesine fırsat vermeden hızlı adımlarla kapıdan çıktım. Kapıyı arkamdan kapatmadan önce, sanırım yüzünün biraz kızardığını gördüm. Telaşlanmış mıydı yoksa kızgın mıydı emin değilim. Veya her şeyi ben mi hayal etmiştim? Bronz teninden dolayı söylemesi zordu.
Yine de, geçici olarak da olsa yüce Kaichen’in öğrencisi olmayı başardım. Sonunda büyücü olarak kaydedilebileceğim! Bunu resmileştirdiğimde, onun gölgesinde olacağım. Hınzır bir gülümsemeyle odama döndüm.
İçinde yataktan başka bir şeyin olmadığı kasvetli bir odaydı, fakat ben mutluydum. En azından kalacak bir yerim vardı. Burada Acrab’ın Kontes Alshine’ı olmadığımı bilmek bile kalbimi biraz olsun hafifletti.
Kaichen’in bana verdiği büyü kitabını yatağın üzerine koydum ve büyülü çantamı alıp birinci kata indim. Kaichen’in evinde mutfak vardı tabii, ancak yemek pişirmek için ne bir alet ne de bir ekipman görünmüyordu. Yalnızca birkaç tane güzel fincan olduğuna bakılırsa, eve gelen misafirlere (varsa tabii) çay servisi için ayrılmış gibiydi.
Belki onları da Julius arada sırada getirmiştir. Kaichen’in burada yaşarken ne yediğini merak ettim. Ancak onun için endişelenmenin bir faydası yoktu. Yemek yapacak vakti olmasa bile, belki de yakınlardaki bir şehre ışınlanıp orada yemek yiyordur.
Gel gör ki, onu kazanmak ve resmi öğrencisi olmak için yemek pişirme araç gereçlerine ve malzemelere ihtiyacım vardı. Buraya gelirken bir köy görmüştüm. Acrab kadar büyük değildi fakat eminim köyde malzeme satan birkaç dükkân vardır. Çok uzaktaydı gerçi. Araştırmada işbirliği yaptıktan sonra, yarın, köy pazarına gitmeye karar verdim.
Yorum