Adam, Dahlia’yı kaldırıp yatağa götürdü. Kadının, kollarında ne kadar hafif olduğunu fark ettiğinde suçluluk duygusuna kapıldı. O kadar zayıf ve kırılgan görünüyordu ki, sadece kemiklerinden oluşmuş olabilirdi. Lanet olsun! Kendine lanet okudu. Kadının ne kadar zayıfladığının farkına varmamıştı. İlk etapta dikkatini vermeye bile çalışmamıştı. Uyuyamadığı ya da yemek yemediği zamanlarda bile ona bakmaktan hep kaçınmış ve kayıtsız davranmıştı. Kadın acı çekiyordu, yine de gülümseyerek onun için yemek pişirmişti. Kadınla ilgili gömdüğü acı hatıraların ötesinde, tombul yanakları ve canlı gülümsemesiyle küçük bir kız hatırladı. Eti çok seven küçük bir kız. Yemek yemeyi çok severdi.
Kaichen kendini berbat hissetti. Kadının durumu ağırlaşana dek onu görmezden geldiği için kendini suçladı. Onu Acrab’da ilk gördüğü andan bu yana durumunun büyük ölçüde kötüleştiğini açıkça görebiliyordu. Farklı, hasta bir insan gibi görünüyordu.
Onu nazikçe yatağa yatırdı. Terden sırılsıklam olmuş bornozu çıplak bedenine yapışmıştı. Kaichen gözlerini başka tarafa çevirdi. Ancak yine de kadının sıska kol ve bacaklarına, bornozunun hatlarından dışarı taşan göğüs kafesine bakmaktan kendini alamadı. Kadın gerçekten çok hastaydı.
Adam, suçluluk duygusunu yuttu, dişlerini sıktı ve kadının üzerini bir battaniyeyle örttü. Kaichen odayı terk etmeden önce, dağınık olan masaya baktı. Kadına verdiği o tek kitaptan edindiği bilgilerle bir tedavi yaratabilmesinin imkânı yoktu. Eğer ona yardımcı olması için birkaç kitap verseydi… Eğer ona en başından beri yardım etmiş olsaydım, bu şekilde acı çekmeyebilirdi.
Sadece kadını susturmak ve gözünün önünden uzaklaştırmak için ona bir kitap vermişti. Nasıl olsa yapamayacağından bunun bir önemi olmadığını düşünmüştü. Ama kadının dağınık masasına baktığında, kendi araştırmasını yapmış ve pek çok etkili çözüm bulduğunu görmüştü. Yaptığı iksir, resmi olarak büyü eğitimi almamış biri tarafından yapılmış gibi durmuyordu.
Eğer biraz rehberlik edilseydi, bir hafta içinde mükemmel bir şekilde hazırlayabilirdi. Adam, onu görmezden geldiği ve hafife aldığı için kendini zavallı hissediyordu. Çocukluk anılarına tutunmuştu. İnsanlar değişir, ve o bunu hatırlamıyor bile olabilirdi. Küçük birer çocukken olan şeylerden dolayı kadını suçlamakla çok dar görüşlü davranmıştı. Kaichen bu kadar bencil olduğu için kendine kızarak çenesini sıktı. Yavaşça kadının odasından çıktı.
Sanki bir süredir onun odasında olduğu için vücuduna alışılmadık, hafif bir gül kokusu yerleşmişti. Başta nereden geldiğini anlamamıştı, sonrasında evin her yerinde fark ettiği gül kokusunu anımsadı. Yalnızca bir haftadır burada olmasına rağmen, adamın her yakınında ondan pek çok iz kalmıştı. Normalde olsa sinirlenebilirdi, ancak bu sefer umursamadı. Kalbine bir şeyler batıyor gibi hissetti. Ona yaklaşmak istememesinin nedeni buydu.
“Cık,” diyerek dilini şaklattı adam. Ardından araştırma laboratuvarına gitti. Dahlia’nın masasına bir göz attığında, ne tür bir iksir yapmaya çalıştığını anlamıştı. Dahlia, hâlâ büyüyle ilgili bazı bilgilerden yoksun olduğu için başarılı olamamıştı. Ancak adamın böyle bir zorluğu yoktu. Malzemeleri topladı ve iksir için gerekli içerikleri ölçtü. O kadar da zor değildi. Dahlia farklı malzemelerin miktarını mükemmel bir şekilde zihninde canlandırmayı başarmış, fakat yöntemi karıştırmıştı. Bu, temellerin ötesinde bir kombinasyon yöntemiydi.
Yöntemi bilmeden böyle mükemmel bir kombinasyonla çıkageldi! Kaichen etkilenmişti. Kaşları çatıldı. Onu, öğrencisi olarak kabul etmesi için baskı yapması ve ‘öğretmenim’ demesi kesinlikle utanmazcaydı. Fakat bir yeteneği var gibi duruyordu.
Dahlia’nın, diğer öğretmenlerin onu kıskanabilecekleri için ders vermek istemeyebileceklerini söylediğini hatırladı. Kadının blöf yaptığını düşünmüştü. Ancak iksiri tek başına bulduğunu gördükten sonra, artık ona inanıyordu. Zaman büyüsünde geçirdiği yüz yıl hakkında her zaman ilgisizce konuşan Dahlia, gösterdiğinden çok daha yetenekli görünüyordu. Kaichen, artık kadını ve o yüz yıl içinde neler öğrendiğini gerçekten merak ediyordu.
***
Gözlerimi kırpıştırdım. Önümdeki, güneşte parıldayan altın sarısı saçları gördüğümde hâlâ rüyadayım sandım.
“Sonunda aklınız başınıza geldiyse, kalkar mısınız?” dedi bir ses.
“Ah…” diye inledim. Demek ki rüya değildi. Bulanık görüşümü düzeltmek için birkaç kez gözlerimi kırptım. Onu gördüm, kollarını kavuşturmuş, yatağın kenarında oturuyordu. Bana bakıyordu. Buranın gerçekten de benim yatak odam olduğundan emin olmak için etrafıma bakındım. Misofobisi olan Kaichen’i, bir başkasının, hele de benim yatak odamda otururken göreceğim günün geleceğini hiç düşünmemiştim.
Şaşkınlık ve şok karışımı bir ifadeyle ona baktım. Kaichen hoşnutsuzlukla kaşlarını çattı ve kısa bir iç çekti. “Kalkın,” dedi, “ilacınızı almanız gerekiyor.”
“İlaç?”
“Sizin yaptığınız ilaç tarifine atıfta bulunarak yaptım,” dedi. Bana bir şişe sarı sıvı uzattı. Bulanık gölet suyuna benziyordu.
Bunu yapmak için çok uğraşmıştım! Fakat ne kadar çok kombinasyon denediysem de, hiç başarılı olamamıştım. Neredeyse aklımı kaçırıyordum. Kaichen’in, bunu benim için yaptığını ve beni halüsinasyonlardan kurtardığını görmek çok dokunaklıydı.
Sanırım o kadar soğukkanlı biri değil. Çabalarım boşa gitmemişti! Yemek pişirmem ve temizlik yapmam boşuna değildi. Ağzımı açtım ve ilacı yudum yudum içtim. Tadı çok kötü ve acıydı, ancak o kadar mutluydum ki, güldüm.
“Çok teşekkür ederim, öğretmenim!”
“Bana öyle seslenmeyin,” dedi Kaichen, fakat her zamankinden daha az küçümseyiciydi.
“Yine de! Sizden beklendiği gibi, öğretmenim! Ben yapmaya çalışıp durmama rağmen başaramamıştım, ancak siz tek seferde başardınız!”
Yorum