Dinlendirici, ılık suyla banyo yaptıktan sonra normal vücut ısım geri gelmiş gibi görünüyor. Yağmurda ıslanmak ve banyo yapmak beni ayılttı. Sonrasında titreyen bir el gözüme çarptı.
“Ah… Önce bir doktora mı görünsem?”
Gerçekten de, ağır alkolizmim için tedavi görmem gerekebilir.
***
Şafak vakti uyanıp pencereyi açtıktan sonra dışarıya baktım. Yağmur azalmıştı ve şu anda sadece çiseliyordu ama uzun zamandır havanın açık olduğu Acrab’da yağmuru görmek bile iyi hissettiriyordu. Tabii ki bunu bilen tek kişi bendim ama olsun.
Sonunda o korkunç büyüden kurtuldum!
Alaca şafağın temiz havasını seviyordum. Her sabah hissettiğim bitkin depresyon hali değil, berrak bir zihin ve hafif bir beden. Uçacakmışım gibi hissediyordum, bu yüzden mırıldandım ve hafif kıyafetler giyip konaktan ayrıldım.
Dün gece banyo yaparken organize ettiğim işlerle ilgilenecektim. Çalışkan Kaichen’in ne zaman döneceğini bilmiyordum, bu yüzden şafaktan itibaren harekete geçip işleri halletmeli ve sonra sakince onun konağa gelmesini beklemeliydim. Böylece, bir gün içine atlamak istediğim derenin üzerindeki köprüye vardım. Çiseleyen yağmur beni rahatsız ediyordu ancak şemsiye kullanacak kadar da değildi.
Henüz şafak sökmemişti fakat Angel’ı, evlerin arasında sırtında ağır gazeteler taşıyıp özenle dağıtırken görebiliyordum. Yağmurlu günlerde dağıtım yapmak normalden daha zordu. Angel, gazetelerin ıslanmasını önlemek için çok çalışmak zorundaydı. Sabahın erken saatlerindeki teslimat bittikten sonra, bütün sabah insanlara geri kalan gazeteleri ve el ilanlarını almaları için bağırarak koşturuyor olacaktı.
Angel on yaşından küçük bir çocuktu, ama anne babasını erken yaşta kaybetmişti ve iki küçük kardeşiyle birlikte evin reisi olmuştu. Güvenebileceği bir yetişkini olmayan Angel, kardeşlerinin açlıktan ölmemesi adına küçük bir miktar para kazanmak için çok çalıştı. Bu da gazete dağıtmaktı.
Genelde böyle zamanlarda doğru düzgün maaş alamadıkları için umutsuzluğa kapılan pek çok insan olur ama neyse ki Angel’ın çalıştığı gazete iyi bir kuruluştu ve iyi maaş veriyordu. Sanırım size yalnızca sattığınız gazeteler için ücret verdiklerinden tüm gazeteleri satmazsa ona da bir kuruş bile vermeyeceklerdi. Sorun, Angel’ın ailesinin içinde bulunduğu acımasız durumdu, bu küçük parayla zar zor yemek yiyebiliyorlardı.
Angel’ın sıska, hastalıklı sarımsı yüzü; sanki yakında açlıktan ölecekmiş gibi, acınacak haldeydi. Angel’ın durumunu tekrar eden zaman içinde öğrenmemin nedeni yalnızlıktan kaynaklanan bir ilgiydi fakat artık görmezden gelemezdim. O gerçekten acınacak haldeydi.
“Hanımefendi! Kumarhane henüz açılmamışken sabahın köründe sizi buraya getiren nedir…?”
Sözümü geri alıyorum. Onun acınacak halde olduğu konusunda söylediklerimi geri alıyorum.
“Her gün sadece kumarhaneye gittiğimi mi sanıyorsun?”
“Ne? Öyle değil miydi?”
Kahretsin! Bu doğru. Dahlia gerçekten de sanki işe gidiyormuş gibi kumarhaneye gitti! Cevabı garip bir sessizlikle geçiştirdim ve ardından aceleyle ileri atılıp selam vermek için iyice eğilen aç ve enerjisi düşük Angel’a baktım.
Akşamdan beri restoranın mutfağında bulaşık yıkayan bu küçük çocuğun gözleri çukurlaşmış, yanakları çökmüş ve elmacık kemikleri çıkmıştı. Görünüşe göre kendi payına düşen yemeği küçük kardeşlerine veriyordu.
Aslında bir keresinde ona acıdığım için taze pişmiş ekmek vermiştim ancak hemen yemedi, kucağına aldı ve eve gidip küçük kardeşlerine vermek istediğini söyledi. Angel, gerçek bir melek kadar saf, fazlasıyla kutsal ve iyi kalbi ile benim gibi pis bir yetişkin için çok göz kamaştırıcı bir çocuktu.
“…İşte. Al bunu.”
“Ne?”
Kontes Alshine’ın tüm mal varlığını kontrol ettim ama geriye pek bir şey kalmamıştı. Çok küçük ve önemsiz miktara iç çektim, ancak Angel’a iki altın vermekte tereddüt etmedim. Böylesine iyi bir çocuğun açlıktan ölmesini istemediğim doğru olsa da, beni gördüğünde yüz yıl boyunca sürekli benimle konuşan bir çocuk olduğu için de ona borcumu ödüyordum.
‘Oh? Hanımefendi! Bugün de kumarhaneye mi gidiyorsunuz?’
‘Günaydın, hanımefendi! Kumarhaneye gidiyorsunuz, değil mi?’
“Bugün geç çıkıyorsunuz, hanımefendi! Kumarhane şurada değil mi?’
Aklıma taze anılar geldi, ancak bu lanet çocuk benimle sadece kumarhaneler hakkında konuşmuş gibi duruyordu… Utanç vericiydi fakat sadece birkaç kişi ayyaş, kumar bağımlısı Kontes’e yaklaştı ve ona hala eskiden olduğu gibi saygıyla “Hanımefendi” dedi. Herkes bir gecede ailesini kaybedip Kontes olan bu kadına acıyordu fakat onun tuhaflıklarından bıkmışlardı ve çok geçmeden ondan hiçbir şey beklemez oldular.
“Ah, leydi… Bu ne tür bir para? Ben… Ben tehlikeli bir şey yapamam!” İki altın sikkeye bakan Angel, yapabileceği en tehlikeli şeyi anımsayarak başını salladı.
Dün geceden beri alkol isteyen ve titreyen ellerimi saklamak adına Angel’ın elini kabaca tuttum.
“Tehlikeli bir şey değil. Öğleden sonraları insanların evlerini temizlediğini duydum. Bunu sana veriyorum çünkü evime gelip onu benim için temizlemeni istiyorum.” Rahatça söyledim ve çocuğun eline zorla iki altın tutuşturdum. Angel gözlerini kocaman açtı ve bana kaba bir biçimde baktı. Benim deli olduğumu düşünüyor gibiydi.
“Bahçe yabani otlarla dolu. Bu para bahçeyi temizlemen için. Eğer konağı temizlememe yardım edersen, sana daha fazla para veririm.”
“…Ah, leydim… Neyiniz var sizin? Çok fazla alkol aldığınız için ölümcül bir hastalığa mı yakalandınız?”
“…….”
Ölümcül hastalık derken ne demek istiyorsun?! Yeni keşfettiğim nezaketim neden böyle aşırı bir düşünceye yol açıyor?
Titreyen ellerimle Angel’ın dağınık ve kabarık saçlarını okşayarak, “Gereksiz şeyler söyleme. Senin gibi küçük bir çocuk neden bu kadar şüpheleniyor? Ben sadece kirli evimi temizlemek istedim.” dedim.
Yorum