“Dahlia’nın kanından çıkan maddeler sıkça rastlanılan şeyler değildi. Öyle her yerde bulamazsın. Bu maddeleri toplayıp son derece etkili bir zehir haline getirebilecek tek bir kişi yok mu?”
“Anteresse?” Julius ciddi bir yüz ifadesiyle mırıldandı. Yüzü kaskatı kesilmişti, her zamanki neşeli tavrından eser yoktu. Kaichen, Julius’un elini omuzlarından çekti ve bu isim karşısında kaşlarını çattı.
“Eğer o da işin içindeyse, bu yalnızca Dahlia ile sonlanmayacaktır.”
Julius başını salladı. “Bu yüzden bizzat gelmek zorunda kaldım. Eğer bu doğruysa, ikimiz de bunu kimin planlamış olabileceğini biliyoruz.”
Kaichen de başını salladı. “Dahlia, deneyleri adına tüm maddeleri aynı anda test etmek için iyi bir denek olmuş olmalı.”
“Ben de öyle düşünüyorum. Tamamen delirmemiş olmasına sevindim.”
Gel gör ki Kaichen, onun rahatlayışını paylaşamıyordu. Gerçekten delirmedi mi? Aklında bir ton soru vardı fakat Julius’un da dediği gibi, kadının hayatta olması gerçekten de rahatlatıcıydı. Kaichen bu düşünce karşısında şaşırmıştı, oldukça sinirli bir halde Julius’a döndü.
“Sadece kontrol etmek istediyseniz, bekleyebilirdiniz. Neden bizi takip ettiniz?”
“Hımm… çünkü canım öyle istedi. İkiniz birlikte çok eğleniyor gibiydiniz.” Julius sırıtarak Kaichen’a döndü. “Hem bunu nasıl kaçırabilirdim? Ondan etkileniyorsun. Dünyaları verseler kaçırmam.”
Kaichen, Julius’a gözlerini devirdi ve dönerek başka bir dükkâna geçip dükkânın satıcısıyla yeni bir sohbete dalmış olan Dahlia’ya baktı. Kaichen, Julius ve Dahlia’nın kendisini sonu gelmeyen sinir etme konusundaki yeteneklerinin benzediğini düşündü.
“Bu arada, ‘öğretmenim’ derken neyi kastediyor?” diye sordu Julius.
“Önemli bir şey değil.”
“Kontesi öğrencin olarak kabul mü ettin?”
“Geçici bir durum sadece.”
“İşte bu gerçekten şaşırtıcı! Kalbimin daha fazla sürprizi kaldırabileceğini sanmıyorum.” Julius önce Dahlia’ya, sonra da Kaichen’a baktı. “Sana etkilenmek hakkında ne demiştim? Asla, tekrar ediyorum, ASLA kimseyi öğrencisi olarak kabul etmemiş olan en güçlü başbüyücü sonunda birini kabul etti! Kontes Alshine hakikaten güçlü olmalı! İmkânsızı başarmış.”
“Öyle bir şey değil.”
“Onu öğrencin olarak aldığına göre, yeteneğiyle ilgileniyor olmalısın.”
“Bu yalnızca geçici bir şey.”
“Hım… ‘geçici’. Geçici olsa da, ona senden öğretmeni olarak bahsetme yetkisi vermişsin.”
Bir büyücünün, öğretmeninin adını su yüzüne çıkarması daima bir norm olmuştur. Bu, onların büyü hiyerarşisinde yer edinmelerine yardımcı oluyordu. Kaichen ve Julius Matabju’nun öğrencileriydi. Kıtada şimdiye kadar yalnızca ikisi Matabju’nun öğrencisi olarak kabul edilmişti.
Julius daha önce hiç öğrenci almamıştı. Veliaht Prens olduğundan, karmaşık bir süreç olurdu. Ve Kaichen de hiç böyle bir şey istememişti. Kıtadaki en güçlü başbüyücüydü, ancak insanlarla iyi geçinen biri değildi.
Çok sayıda insan Kaichen’in öğrencisi olmak istemişti, fakat o bir kere bile budist tapınağının en üst katındaki laboratuvarından dışarı adımını atmamıştı. İnsanlar onu rahatsız ettiğinde, Julius ve şimdi de Dahlia dışında, kimsenin bilmediği evine çekiliyordu. Her seferinde ortadan kaybolurdu. Bazen haftalarca, belki de aylarca.
Geçici bile olsa, Julius hemen kulenin tepesine koşmak ve öğretmeni Hamal’a Kaichen’in artık bir öğretmen olduğunu söylemek istedi.
Julius öğretmenine koşup ona, büyük münzevi Kaichen’in sonunda bir öğrenci bulduğunu söylemek istedi. Kaichen bunu öngörmüştü. “Yapmasanız iyi olur,” dedi.
“Ne?” dedi Julius masumca.
“Eğer birine söylerseniz, sizin bile beni bir daha bulamayacağınız bir yere kaybolurum.” diyerek şeytani bir gülümsemeyle gülümsedi Kaichen. “Bu sorunu çözmek için yardımıma ihtiyacınız var.”
“Bu bir tehdit mi?”
“Belki de öyledir.”
“Çok adisin,” dedi Julius, “bir öğrencin olmasına sevindim o kadar.”
“Ne kadar ‘sevindiğinizi’ biliyorum. Mümkün olan her fırsatta benimle dalga geçecek bir neden bulmaya çalışıyorsunuz.”
Julius gülümseyerek Kaichen’i omzundan dürttü. “Söylesene. Kontes Alshine senin ilk aşkındı, değil mi? Onu öğrencin olarak kabul ettiğine inanamıyorum. Aklından ne geçiyordu ki?”
“O benim ‘ilk aşkım’ değil.”
“Her gece onu düşünerek hüngür hüngür ağladığın günler daha dün gibi. Önce hayal kırıklığına uğramış, sonra üzülmüş ve yüzlerce aşk mektubu yazmıştın…”
“Kesin sesinizi!” dedi Kaichen, Julius’u kendisinden uzaklaştırarak. “Kendi kendinize gevezelik edebilirsiniz; ben an itibariyle ortadan kayboluyorum.” Tanrı’ya şükür, birkaç büyülü ışık da çağırmıştı.
Julius ellerini salladı. “Peki. Peki,” dedi aceleyle, “Gitme. Sana ihtiyacım var. Bir daha yapmayacağım.”
Bunun doğru olmadığını Kaichen de biliyordu. Julius, Veliaht Prens’ti ve mahcupluğu hiç değişmemişti. O her zaman baş belasıydı. İnsanların saygı ifadeleri kullanması bu gerçeği değiştirmiyordu. Sadece gülümseyip geçiştirmişti.
“Öğretmenim!” dedi Dahlia nefes nefese onlara doğru koşarak. “Beni burada bırakmayın!” Kaichen’in büyü çağırdığını görmüş ve gideceğini sanmıştı.
Kaichen, kimsenin onu tanımadığı bir yere kaybolmak için güçlü bir dürtü duyuyordu. Ve öyle de yaptı.
***
Julius araya girince Kaichen’in ruh hali aniden bozulmuştu. Dükkânlardan Julius’la birlikte durduğu yere dikkatle baktım. Hoşnutsuzluğu yüzünden okunuyordu.
Eğer onun daha da sinirini bozarsam, tehlikeli olabilir. Julius’un kıkırdayarak bana doğru baktığını gördüm. Kaichen’in yüzü sertleşmiş ve Julius’a öldürücü bir bakış atmıştı. Ardından büyüsünü çağırmış ve ortadan kaybolmuştu.
“Kontes, az önce ne dediğini duydunuz mu?”
“Size sesinizi kesmenizi söylediğini sanıyordum.”
“Sanırım iyi bir kulağınız var.” Julius tuhaf bir şekilde bana baktı. “O halde benim ne dediğimi duydunuz mu?”
Yorum